Wspomnienie o Pani Teresie Palarz

16 maja 2025 roku odeszła Pani Teresa Palarz – nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie, dyrektorka w latach 1986 - 1992
i niezapomniana postać naszej szkoły.

„Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest;
nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.”
— Jan Paweł II

Była nauczycielką z powołania, zawsze oddaną, kompetentną i pełną energii. Przez czterdzieści sześć lat pracy zaszczepiała pasję do historii i uczyła myślenia w duchu odpowiedzialności obywatelskiej. Nauczanie było Jej prawdziwą pasją – źródłem satysfakcji, osobistego spełnienia i ciągłego rozwoju. Była mentorką, autorytetem moralnym, wychowawczynią, przyjaciółką.

Zawsze zachowywała potrzebny w tej pracy dystans i ogromne poczucie humoru, nie rezygnując przy tym z rzetelności i uczciwości. Z pasją przygotowywała uczniów do olimpiad przedmiotowych – niemal co roku Jej podopieczni zdobywali laury na szczeblu powiatowym, wojewódzkim, a nawet ogólnopolskim. Wielokrotnie powierzano Jej funkcję opiekunki Samorządu Uczniowskiego – zaufanie uczniów było dla Niej najważniejszym wyróżnieniem.

Tego dnia, gdy odeszła, szkoła zamilkła. Nie z powodu przerwy w lekcjach, ale w geście zadumy i wdzięczności…. 20 maja 2025 roku, podczas uroczystości pogrzebowych na Cmentarzu Parafialnym w Leszczynach, towarzyszyła Jej licznie zgromadzona społeczność naszej szkoły. Ostatnią drogę przeszła w szpalerze młodzieży, która trzymała w dłoniach białe róże – symbol szacunku i miłości wobec swojej Nauczycielki.

Są w historii każdej szkoły osoby, których odejście zostawia po sobie ciszę – tę prawdziwą, głęboką, pełną znaczeń. Pani Teresa Palarz była właśnie kimś takim. Wystarczy chwila skupienia, by wróciły wspomnienia...

• Najpierw – elegancja, z jaką wchodziła do klasy, nieco onieśmielająca.
• Potem – Jej głos: przyciągający uwagę zebranych.
• Dyskretne, celne poczucie humoru.
• Wiedza i inteligencja – przemawiające nie tylko do umysłu, ale i do wyobraźni.
• Budziła podziw i szacunek – niezależnie od wieku, charakteru czy zainteresowań uczniów.

Jak wyrazić uczucia, których wymaga Jej obecna nieobecność?  To, co ostateczne, potrzebuje słów doskonałych – a takich nie ma. Możemy jednak spróbować przekazać choć cząstkę tego, co nam ofiarowała. Dopiero, kiedy sami stajemy po drugiej stronie katedry, rozumiemy, jak wiele trzeba z siebie dawać na każdej lekcji. A Jej lekcje były zawsze lekcjami życia, myślenia i uczuć.

Odeszła legenda leszczyńskiej „Jedynki” – z Nią kończy się pewna epoka w historii naszej szkoły. Ale Jej duch pozostanie – w szkolnych kronikach, w sercach uczniów, w opowieściach nauczycieli i w ciszy klas, które tak dobrze znała. Zostawiła po sobie nie tylko wspomnienia, lecz także ślad, którego nie zetrze czas.

Pani Tereso, dziękujemy za każdy uśmiech, każdą rozmowę, za to, że była Pani częścią naszego życia!

Społeczność leszczyńskiej „Jedynki”